Rozdział 1

"Dawno, dawno temu za górami, za lasami żyła sobie dziewczynka. Jedyne co miała w życiu to mamusię, którą kochała ponad życie. Możecie uwierzyć mi na słowo, bądź nie, ale zrobiłaby dla niej wszystko. Nazywała się Eskala. A oto jej historia."
Kiedy Sara zerknęła na swoją małą siostrzyczkę, śpiącą jak suseł w swoim łóżku, jedyne co pomyślała, to że kocha ją ponad życie.
- Szybko zasypiasz szkrabie - wyszeptałam. Podniosła się z łóżka by ucałować Nelę w czoło. Mała zamruczała i przewróciła się na drugi bok. Uśmiechnęłam się pod nosem. Odłożyłam książkę na półkę i zgasiłam lampkę. Wychodząc z pokoju zamknęłam delikatnie drzwi. Udałam się do kuchni, gdzie paliło się światło. Gdy przeszłam przez próg zauważyłam mamę leżącą na sofie z książką przy nosie. Podeszłam do szafki , wyciągnęłam z niej szklankę i nalałam sobie do niej wody. Zerknęłam na Hannah, która teraz patrzała się wprost na mnie.
- Idź spać skarbie. Jutro twoje urodziny. Musisz być wypoczęta. - uśmiechnęła się do mnie i z powrotem skierowała wzrok na książkę. Nie wiem  dlaczego mama ją czyta, ale musiała być ciekawa skoro ślęczy nad nią już od ponad pięciu godzin. "Przez żołądek do serca" Hmm.. ciekawy tytuł.
- Wiem mamo. - odstawiłam kubek na ladę i skierowałam palec w kierunku książki - o czym ona jest? O tym jak gotować, czy jak uwieść jakiegoś faceta?
- Ani o tym, ani o tym. Sama ją przeczytaj jak ja skończę. - skwitowała z uśmiechem
- Wątpię czy będę miała czas na takie bezużyteczne romansidła - tak naprawdę skłamałam. Marzyłam o wielkiej miłości i ślubie w wieku dwudziestu jeden lat. Ale teraz to nie miałam ani chłopaka, a tym bardziej  jeszcze tego wieku. Moja mama potrafiła udawać, że się nie złości ale po jej minie zauważyłam, że przeholowałam. Zawsze przeciągam strunę gdy z nią rozmawiam. Nie wiem od jakiego czasu tak się ze sobą nie dogadujemy i sprzeczamy, ale przyjdzie kiedyś czas na to, że będziemy musiały się pogodzić.
- Nela śpi?
- Tak. Zawsze jak zaczynam jej czytać książkę to ona już jest w innym miejscu. Pewnie śni o czymś miłym bo zawsze mruczy. Szkoda, że tylko mnie męczą koszmary senne. - mama odłożyła książkę i wyprostowała się na kanapie zainteresowana.
- Jakie koszmary, kochanie ? - poklepała ręką miejsce obok siebie, jednocześnie uświadamiając mi, że mam usiąść. "o niee.." pomyślałam.
- Zawsze jak chcę z tobą porozmawiać, wszystko kończy się tak samo. "Mówiłam Ci, że tak będzie.Czemu ty nigdy mnie nie słuchasz. Trzeba się modlić." A jeżeli Bóg nie istnieje i jest tylko wyobraźnią człowieka?- pomyślałam, klepiąc wskazującym palcem w dolną wargę - to jest tak jakby człowiek wierzył w przeznaczenie i cuda, które są niemożliwe do zrealizowania. - podniosłam wzrok na matkę.
- Och nie dramatyzuj Sara. Siadaj i mów co Ci się śniło. - wyciągnęła rękę w moją stronę - poza tym możesz wierzyć w Boga lub nie, to jest twoja decyzja. Pamiętaj tylko, że ja nie zmienię twoich decyzji i nie naprawię popełnionych przez Ciebie błędów. - skwitowała, a ja od razu wiedziałam, że temat o Bogu jest skończony. Przez chwile tak stałam wpatrując się w matkę. Czemu ona teraz okazuje mi swoje uczucia? Czemu w tym momencie? Miała przecież na to tyle czasu, a tu nagle niespodziewanie zamienia się w kochającą osobę o dobrym sercu, chcącą dawać mi rady. Nie prawda. Od zawsze chciała dawać Ci dobre rady ale ty zawsze jej odpyskowywałaś. Skarciła mnie moja własna podświadomość. Och zamknij się skwitowałam. Hannah zaczęła spoglądać na mnie zaciekawionym spojrzeniem. Miała przekręconą głowę jak szczeniaczek, który zastanawia się co dostanie  na obiad. Podeszłam do matki chwytając ją za rękę i usiadłam obok niej tak jak chciała.
- Od jakiegoś czasu śni mi się chłopak, ale nie taki zwykły tylko brunet o niebieskich oczach, muskularnych ramionach i brzuchu. Zawsze jest w tych samych czarnych dżinsach. Najdziwniejsze jest to, że on ma skrzydła, białe jak śnieg, a pod koniec snu zawsze się do mnie uśmiecha i wyciąga rękę jakby wiedział, że jestem przed nim albo z nim.-  mama wydymała usta.
- Czemu więc uważasz, że to straszny sen. Przecież nic w nim strasznego nie ma - podsumowała.
- Nie dałaś mi dokończyć - spojrzałam na matkę z wyrzutem - pod koniec snu, gdy spoglądam poza tego chłopaka, widzę Doriana w cieniu z czarnymi skrzydłami. Okay. Ma skrzydła, ale to nie jest najstraszniejsze. Najbardziej boję się tego, że on jest pokryty krwią. Moją krwią mamo. - zadrżałam. Ręce trzęsły mi się jak galareta i nagle zrobiło się zimno ,jakby ktoś pootwierał wszystkie okna w domu na oścież.
- Skąd wiesz, że to jest akurat twoja krew Sara?- zapytała
- Bo gdy spoglądam na swoje ręce widzę na nich krew, a gdy ponownie podnoszę wzrok widzę Doriana przed sobą z jakimś nożem świecącym na czerwono. - Mama otworzyła szeroko oczy bardzo zaskoczona ale za razem spokojna. Czy ona o czymś wie? Czego nie chce mi powiedzieć? Spojrzałam na matkę, a ona uśmiechnęła się do mnie blado.  - Mamo chcesz mi może coś powiedzieć? - spytałam
- Nic kochanie idź spać. Myślę, że to tylko koszmary nocne. Nie wierz w to i nie zastanawiaj się nad tym. Będzie dobrze, a teraz zmykaj spać. Jest już późno. Ja też idę do łóżka - wstając z sofy odłożyła książkę na stolik nocny. Gwałtownie się podniosłam
- Ale mamo... - zapiszczałam
- Dość Saro. - matka podniosła rękę do góry jednocześnie mnie uciszając. - Obudzisz Nalę, jak będziesz tak piszczeć jak kot który ucieka przed wodą. Idź spać. Już - zakończyła.
Wiedziałam, że skończyłyśmy rozmowę. Matka miała skrzyżowane ręce na piersi i patrzyła wprost na mnie z wyrzutem. Opuściłam głowę na dół i powędrowałam po schodach do swojego pokoju mrucząc pod nosem - o co tu chodzi do jasnej cholery. - otworzyłam drzwi do swojego pokoju i rzuciłam się na łóżko. - dlaczego mam wrażenie, że ona coś przede mną ukrywa - szybkim ruchem wskoczyłam na łóżko - nie wiem jak to zrobiłam ale to była zaledwie sekunda, uniosłam wysoko dłoń, jak król który przemawia do swoich poddanych z prośbą o niepoddawanie się i czynny udział w bitwie - Na pewno się dowiem i nie spocznę dopóki - ziewnęłam - kiepski ze mnie król, skoro ziewam podczas przemowy - zachichotałam, opadłam lekko na łóżko. Gdy głowa zetknęła się z poduszką, nim się obejrzałam, sen opatulił moje zmęczone dniem ciało.

Prolog

Był piękny słoneczny dzień. Promienie słońca obejmowały całe Arkansas City wraz z rzeką.Rzeka mieniła się w jego blasku. Była raz niebieska i żółta, a raz zielona. Zależało od tego z jakiej perspektywy się patrzało. Z lotu ptaka można było zauważyć odbijające się niebo i słońce w lśniącej tafli wody, a z perspektywy człowieka, zielone drzewa i trawę. Jak co dnia Denisa budził blask słońca, bez zaproszenia wpadające do jego pokoju. Obrócił się dwa razy na łóżku uciekając od jego natrętnych promieni, które okalały jego twarz. Chwycił kołdrę i podciągnął ją do góry. Jak zawsze nie był zbyt radosny wczesnym wstawaniem. Od kiedy został aniołem ciemności musiał wstawać równo ze słońcem, co mu się wcale nie podobało, dlatego czasami łamał tę zasadę. Bez gracji wygramolił się z łóżka, przy okazji upadając na podłogę. Leżał tak przez chwilę patrzeć się w sufit.

- To życie jest niesprawiedliwe- wyjęczał, ocierając zmęczone oczy kciukami. Wstał i ruszył w kierunku łazienki po drodze chwytając ręcznik wiszący na krześle obok biurka i brudne od błota, czarne jeansy. Spojrzał na nie ukradkiem uśmiechając się. Przypomniał sobie zeszłą noc jak to on i Jason wyruszyli na polowanie. Czołgali się po lesie jak zwierzęta, wypatrując ofiary. Kiedy ją odnaleźli z entuzjazmem i radością pozbawili ją życia.
- Ah te anioły świetlności. One są takie przewidywalne. - z radością w głosie i haryzmą w oczach powiedział Denis. 

- Masz rację, bez broni są do kitu , jednak nie można ich ignorować. Trzeba się ich pozbyć pokolei - powiedział Jason, wycierając swój nóż w błękitną hustkę.

- Wiesz, że to nie będzie łatwe, jest ich za dużo - Denis podkreślił swoje ostatnie wypowiedziene słowa. 

- Nigdy nie wątp w możliwości, które w tobie są. - podsumował Jason.

Denis zamknął za sobą drzwi od łazienki odcinając sobie drogę do sypialni. Podszedł do umywalki, odkręcił gorącą wodę i uniósł głowę spoglądając na swoje znikające odbicie w lustrze. Para unosiła się w całym pomieszczeniu. Denis przeczesał kruczoczarne włosy palcami prawej ręki. Chwycił szczoteczkę do zębów, nałożył na nią pastę i intensywnie zaczął szorować swoją jamę ustną. Gdy skończył, zrzucił z siebie piżamę i wchodząc pod prysznic odkręcił kurek z gorącą wodą. Pochylił głowę tak, że woda zaczeła spływać po jego włosach i karku jednocześnie opadając delikatnie na jego umięśnione ciało. Chwycił szampon i wycisnął jego zawartośc na rękę. Nałożył ją na włosy i prężnie zaczął  szorować. Następnie wziął płyn pod prysznic i polał nim swoje ciało. Opłókał się z wody i sięgnął po ręcznik. Założył brudne jeansy i zaczął natarczywie wycierać włosy. Gdy już skończył, podszedł do lutra, przetarł go ręką i spojrzał w nie.

- No, no.. Ale z Ciebie przystojniak. - przeczesł mokre włosy wierzchem dłoni i uśmiechnął się nonszalancko w stronę swojego odbicia.‎ Chwycił za klamkę od drzwi, gdy nagle usłyszał jakieś kroki. Delikatnie chwycił za zamek i przekręcił w nim klucz zamykając je. Rozejrzał się po łazience szukając jakiejś broni. Pamiętał, że chował kiedyś w wentylacji nóż. Podniósł wzrok i wyciągnął do góry ręce. Zdjął pokrywę od wentylacji i wsunął dłoń do jej wnętrza. Macał i macał, aż napotkał coś równie zimnego jak metel od wentylacji. Zacisnął na nim swoją dłoń i pociągnął w dół. Jego oczom ukazał się pięknie zdobiony, gwiazdami i jego imieniem nóż, ale nie taki zwykły jak są w kuchni. Ten nóż był długi, ostro zakończony i leciutki jak piórko. Zamachnął się. 

- Jednak nie wyszedłem z wprawy od hmm... wczoraj - uśmiechnął się pod nosem. Ponownie zerknął w lustro i delikatnie przekręcił klucz. Drzwi odepchnął z takim impetem, że wydały huk odbijając się od ściany. Jego oczom ukazała się postać  o długich blond włosach sięgających pleców. Odwróciła się tak szybko, że nie zdążył ujrzeć jej twarzy. Rozejrzał się i ujrzał ją ponownie przy drzwiach wejściowych.

-Anabel? - zdziwiony zapytał, ze strachem i tęsknotą w oczach. Dziewczyna się uśmiechnęła jednocześnie rzucając się w jego kierunku. Upadł na plecy z impetem uderzając o ziemie, kinjaj wypad mu z ręki i leżał teraz dwa centymetry od niego. Anabel usiadła na Denisie i delikatnie się do niego uśmiechnęła. Poczuł piękną woń kwiatów, podniósł głowę by móc zaciągnąć się tym pięknym zapachem, lecz dziewczyna  uderzyła go nagle pięścią w twarz.

- Zwariowałaś!? Co ty robisz? - wysyczał przez zaciśnięte zęby, wyciągając rękę po nóż.

- Nic skarbie. Nie chcę Cię skrzywdzić. Przyszłam się z tobą przywitać - uśmiechnęła się w taki sposób jaki miała w zwyczaju, delikatnie i pięknie. Jego serce załomotało mu w klatce piersiowej, ręce zaczęły drżeć i pocić się. 

- Nie mów tak do mnie! Ciebie tutaj nie ma. To tylko moja wyobraźnia. Ty nie żyjesz. Umarłaś. To wszystko jest niemożliwe - mówił z bólem i smutkiem. - Zginęłaś. Na własne oczy to widziałem- jeszcze trochę pomyślał,jeszcze kawałek i go chwycę.

- Nie kochanie, nie zginęłam. Jestem tutaj przy tobie. Kocham Cię. - te słowa wryły mu się w głowę, dosięgnął kinjaj'a , poderwał się na nogi jednocześnie zrzucając Anabel. Dziewczyna syknęła cicho, patrząc wprost na niego. W jej oczach ujrzał iskierki nienawiści i coś dziwnego, jakby smutek. Zerwał się na równe nogi, szybko otworzył okno i wyskoczył przez nie, delikatnie lądując na kostkach brukowych chodnika. Spojrzał do góry i zobaczył tylko cień dziewczyny wyskakującej za nim z okna. Z impetem rzucił się do biegu. Z kieszeni brudnych spodni wydobył telefon komórkowy. Wybrał numer i przyłożył do ucha. Po trzech sygnałach ktoś odebrał.

- Jason słuchaj. Muszę się ukryć. - wyszeptał , zaciągając gwałtownie powietrza. - Biegnę do Ciebie. Muszę ją zgubić.

- Denis dlaczego mówisz takimi zagadkami? - wyczuł, że przyjaciel  zrywa się na równe nogi. Ostatnie co usłyszał to trzask zamykanych drzwi i słowa, które same dobrowolnie wydostały się z jego ust. 

- One wróciły - i upadł bo dziewczyna gwałtownie na niego skoczyła. Jedyne co zdążył zauważyć to błyszczący na czerwono syraj wbijający się w jego ciało. Zanim zdążył cokolwiek wyszeptać, stracił przytomność.

O jeden krok bliżej światła

Pośród tak niewielkiej przestrzeni, leżę ja pod furą kołder. Błagam o to by nadszedł już ranek.

Zmęczona bezsennością, zmęczona życiem.

Nie chcę wychodzić z mojej fortecy, jedynie ona jest dla mnie przystanią, Mont Everestem dla wrogów. Tutaj jest mój dom, który zawsze stanie w mojej obronie przed ogromnym światem i pożerającym wzrokiem ludzi. 

Kiedyś mądra książka powiedziała mi, że nie można bać się wszystkiego, lecz ja składam dzisiaj hołd moim nieokiełznanym myślom.

Tak niewiele brakuje by paść i powiedzieć "Już dość, proszę!"

Nie dano mi szansy poddania się, pomimo, że teraz bardzo bym tego chciała.

Ludzie mają wobec mnie wygórowane wymagania, którym często ciężko jest sprostać, ale ja twardo stąpam naprzód. Pragnę pokazać im, że muszą bardziej się postarać bym przestała radzić sobie z życiem i przeznaczeniem. Nie często wychodzi mi to dobrze, ale jednak  

LICZĄ SIĘ CHĘCI.

Dzisiaj nikt nie jest w stanie wyciągnąć mnie z przepaści, w którą wpadłam przez własną głupotę i naiwność.  

W dzisiejszych czasach jest najlepiej zachować ograniczone zaufanie, dlaczego? Bo później będzie się mniej cierpiało, nie tak jak ja w tym momencie. 

Najlepiej jest także nie dawać ludziom za dużo siebie, dlaczego ? Bo wtedy nie wykorzystają Cię i nie zwyzywają na pożegnanie. 

Chciałoby się powiedzieć :

Lecz nie zawsze jest to najlepsze rozwiązanie. 

Zastanawialiście się kiedyś dlaczego ludzie są tacy dwulicowi i dlaczego są wstanie 

iść po trupach

by osiągnąć swój cel?

Bo nie liczą się z nikim innym, liczy się dla nich tylko własny czubek nosa i to nie ważne czy skrzywdzą kogoś po drodze czy podłożą komuś świnię, 

najważniejsze jest to, że Oni czują się spełnieni. 

W dzisiejszych czasach panuje zasada :
"Jeżeli masz miękkie serce, miej twardą dupę"

I to jest prawda, najgorzej mają Ci, którzy pragną "Zbawić świat". 

Na pewno spotkaliście takiego rodzaju ludzi, którzy są dla Was przyjaciółmi,a później gdy nadarzy się lepsza okazja, miażdżą Cię i wystawiają na pośmiewisko.

Wtedy wali się świat i nic już nie ma znaczenia, tak jak dla mnie w tym momencie. Liczy się dla mnie tylko łóżko i laptop by móc zapomnieć o całym Bożym świecie. 

Ale w końcu przyjdzie taki dzień, w którym trzeba stawić przeciwieństwom czoła.

I co wtedy?

Trzeba dać z siebie

  100 %

i pokazać wszystkim gdzie raki zimują!!!! 

Już zapomniałam do czego zmierzam, najgorsza jest skleroza w wieku 20 lat xD

Anyway.

Moja rada dla wszystkich Was, którzy czytają właśnie ten wpis :

 Nie poddawajcie się i bądźcie tym kim jesteście, bo takich ludzi potrzebuje ten świat.
Mądrych, Uczciwych, Gotowych wciągnąć pomocną dłoń.
To Wam dedykuję dzisiejszy wpis.

Niedopowiedzenia

Kolana naszych serc zaskrzypiały,
a my zakołysaliśmy się jak karuzela.
Nasza miłość była jak Dąb,
lecz diabeł odebrał mu siłę, wodę,
a niebo zasłonił swą czarną peleryną,
tak, że nie pozwoliło to nadziei wydostać się
spod jego władzy.

A teraz depczę po stromych brzegach czarnych chmur,
iskrzyło między Nami,
grzmiało w Naszych sercach.
Wiatr, zmagał się z moją siłą
bo pragnęłam
upaść,
utonąć na dnie krwawych niedopowiedzeń,
a On natarczywie
wciąż i nieustępliwie
chciał Mnie
Ratować.

Kocham Cię! Kocham Pomagać!

Hej ! Stałym bywalcom mojego bloga. Wdzięczna jestem Wam ponad wszystko. Dzisiaj jednak dla odmiany, postanowiłam poświęcić ten jeden wpis, który jest dla niektórych tylko wpisem, lecz dla tego chłopaka, to ogromna pomoc. 

W czym?

Zaraz się przekonacie.

Dziewiętnastoletni Mateusz Pawłowski jest niewidomym chłopcem. Uczniem IV klasy Technikum Administracyjnego przy SOSW dla Młodzieży Niewidomej i Słabowidzącej w Chorzowie.

Możecie napisać, że na świecie jest wiele takich osób jak On, którzy są niewidomi, bądź bardzo chorzy, jednakże Mateusz jest jednym z niewielu, który pragnie podarować swoje chęci i czas innym.

Jest inicjatorem akcji społecznej, w ramach której obdarowuje dzieci akcesoriami szkolnymi np. zeszyty,notesy,linijki itd.

Może nic wielkiego dla Nas, ale coś znaczącego dla tych dzieci.

Jak pomóc? Wystarczy skontaktować się z ludźmi, którzy zajmują się akcją.

Można zadzwonić na nr: 505904182

Można zajrzeć na fanpage: www.facebook.com/darmowe.gadzety.szkolne

Potrzebni są Nam tacy młodzi ludzie,którzy mają w życiu jakiś cel. Bardzo podziwiam Mateusza, i pragnę żeby tą pomoc w sobie rozwijał i nigdy nie przestawał i nie tracił nadziei , bo nadzieja wszystko przezwycięży. 

Opowieść o Helenie CZ.2

*opowieść oparta na faktach i prawdziwym wywiadzie

       Przez kilka dni nie chodziłam do pracy, Na apelach wzywali mnie do zgłoszenia się na komendanturę. Tam przez chwilę byłam przesłuchiwana, potem przyprowadzili jakiegoś więźnia, przywiązali do drewnianego kozła i strasznie bili. Gdy zemdlał, znów zaczęli się mnie wypytywać: gdzie wstępowałam do tajnej organizacji, kto mnie przyjmował, na czym polegała moja działalność. Trzęsłam się jak osika na wietrze. Takie okrutne traktowanie spotkało mnie jeszcze w styczniu 1945 r.
       Gdy znalazłam się w obozie, ojciec więziony był w gdańskim gestapo. Potem przywieźli go na blok 14. Dowiedziałam się o tym od więźniów, m.in. od Leona Pruszyńskiego z Wejherowa. Po 4 tygodniach więzienia w Gdańsku nie był w stanie samodzielnie wychodzić, toteż koledzy wynosili go na apel na kocu, by nie dostał się do rewiru (szpitala obozowego).
     Kierowana byłam do różnych prac. Jeszcze w czasie kwarantanny nosiłyśmy kotły z żywnością, porządkowałyśmy teren - place, obejścia, uliczki. Potem pracowałam przy naprawianiu odzieży w tzw. "flickkammer". Pędzili nas do pielenia marchwi na obozowej działce ogrodniczej. Dobrze było przy zbieraniu groszku, bo esesman - Rumun pozwalał na dyskretne jedzenie groszku. Gdy zbieraliśmy w lesie jagody na potrzeby obozu wachmani sprawdzali, czy nasze języki nie są "czarne". Przez kilka dni w ramach "ausenkommando" wychodziliśmy poza teren obozu na żniwa. Żęłyśmy zboże sierpami! Jesienią i zimą pracowałam w obozowej pralni. Mieściły się tam kotły , koryta, tarki itp. Praca była ciężka i niezdrowa. Ponieważ przy wymianie stosów brudnej odzieży uczestniczyli więźniowie, można było wymienić informacje między więźniami całego obozu. Raz pomógł mi dostarczyć ojcu trochę rzeczy do ubrania więzień Franciszek Klawikowski. Kiedyś podrzuciłam dwie pary skarpet więźniowi Władysławowi Płotce z Donimierza, gdy zauważyłam, że ma klumpy na bosych nogach.
     W obozie zaprzyjaźniłam się między innymi z więźniarkami: Jadwigą i Anną Piask z Pobłocia, Anną Zieman z Kochanowa, Stanisławą Kurkowską z Linii, Marią Kustusz, Elżbietą Mechol i Klarą Rohde z Koleczkowa.
    25 stycznia 1945 roku. oznajmiono na apelu, że kto chce, może zgłosić się do wyjścia z obozu. Nie powiedziano nam jednak gdzie wychodzimy. Chorzy i słabi pozostali. Ja zgłosiłam się do wymarszu, który nastąpił w godzinach popołudniowych. Była to kolumna VII, składająca się z około 1000 więźniarek. Dostałyśmy po pół bochenka chleba i pół kostki margaryny. Wyprowadzili nas poza obóz i wąskotorową koleją przewieźli do Wisły. Przez rzekę przeprowadzili nas bardzo przeładowanym promem. Bałyśmy się, że zatoniemy, bo na Wiśle była kra. Niemiecka eskorta w większości płynęła osobnym promem.
     Na brzegu uformowali kolumnę marszową i prowadzili w kierunku Żukowa. Wszystkich miejscowości na naszej drodze nie pamiętam, były to prawdopodobnie okolice Pruszcza Gdańskiego i Cedrów. Z Żukowa szłyśmy przez Przodkowo, Pomieczyno, Łebno, Luzino w rejon Rybna i Gniewina. W czasie tego marszu byłyśmy dożywiane ludność kaszubską, w miejscach postoju przynosili chleb, zupę, kawę. Nocowałyśmy w stodołach, w Łebnie w kościele, w Luzinie w stajni.
     W czasie marszu zachorowałam na tyfus, byłam bardzo osłabiona, nie mogłam iść o własnych siłach. Groziło to zastrzeleniem. Pomagały mi w drodze moje obozowe koleżanki, Stanisława Kurkowska, Jadwiga Dampc, Anna Zieman.
    Pierwszy etap, marszu śmierci zakończył się w miejscowości Gniewino. Przebywałyśmy tam pięć tygodni w barakach bez wody. Było bardzo ciasno i duszno. Gdy z wiadrem od marmolady wyszłam po wodę, esesman uderzył mnie kolbą i chyba złamał żebro. Długo odczuwałam ból w tym miejscu. Jednak wody nie wylałam. Nie pracowałyśmy. Raz dziennie dawano nam trochę zupy. Niedaleko przebywała kolumna mężczyzn.
    10 marca 1945 roku próbowali prowadzić nas dalej, lecz nie zdążyli. Już w Zamostnym kolumna została oswobodzona przez wojska radzieckie i polskie. Esesmani podczas postoju w Rybnie odżywiali się wspaniale, hulali. Teraz w popłochu przebrali się i próbowali ucieczki. W Zamostnym trwała strzelanina. Znalazłyśmy się na śniegu bez zabezpieczenia. Ja i trzy więźniarki Anna Zieman, Jadwiga Dampc i Helena Foigt odłączyliśmy się od kolumny. Przypomniałam sobie, że na poczcie mieszkał p. Robakowski, którego krewny Leon Robakowski w Donimierzu był naszym znajomym. Udałyśmy się wiec na te pocztę. Rodzina Robakowskich przyjęła nas życzliwie. Przede wszystkim porządnie umyłyśmy się, pierwszy raz po kilku tygodniach. Byłyśmy okropnie zawszone. Przebywałyśmy tam dwa dni. Odżywiali nas gorącym mlekiem i suchym chlebem, by nasze puste żołądki przygotować do przyjmowania lepszych potraw.
     Następnie wyruszyłyśmy we czwórkę do Zelewa, tam spotkałyśmy polskich żołnierzy, którzy nas, kobiety, ostrzegli przed Rosjanami. Tu do domu odeszła J. Dampc. Później w Kochanowie odłączyła od nas A. Zieman. W Luzinie obiad dała nam matka więźniarki Zieman i bardzo zachęcała, byśmy u niej pozostały. Spotkałyśmy tu nieznanego więźnia ze Stutthofu. Namówiłyśmy go, by poszedł z nami.
    Przemarsz szosą z Luzina do Donimierza był niemożliwy, na drodze było pełno radzieckich wojsk i cywilnych, niemieckich uciekinierów. Obraliśmy trasę przez Barłomino, Częstkowo, Głazicę do Donimierza. Nieznajomy Sztuthowiak trzymał mnie pod ramię, mówiąc radzieckim żołnierzom, że jestem jego żoną! W Donimierzu spotkał kolegę ze Stutthofu i nie wiem dokąd się udali.
    Do domu dotarłam 12 marca 1945r. o godzinie 20:00 wycieńczona, chora , ale bardzo szczęśliwa. Ojciec był już w domu, bo uciekł z marszu śmierci z kościoła w Pomieczynie.
Po paru latach wyszłam za mąż a wspaniałego człowieka Feliksa Bach. Wkrótce na świat przyszły dzieci, którym nie opowiadałam o swoich przeżyciach. Jednak nie zawsze dało się o tym milczeć. Dzieci rosły i dowiadywały się o moich ciężkich przeżyciach w obozie. Chciały wiedzieć o tamtych czasach i o moich czynach. Filmy z czasów wojny przypominały mi tamte czasy. By o tym nie myśleć brałam swoje szydełko i wychodziłam do innego pokoju. Nie było czego wspominać. Przeżycia z tamtych czasów były tragiczne i chciałam o nich zapomnieć. Gdy widziałam w swoim otoczeniu małe dzieci zawsze na myśl przychodziły mi dzieci z obozu. W obozach nowonarodzone dzieci były traktowane jak niechciane szczenięta lub kocięta. Zabijano je i wyrzucano przez okno. Tego nie można zapomnieć. Cały czas mam to przed oczami. Było to okrutne barbarzyństwo, z którym nigdy się nie pogodziłam. Po wojnie próbowałam żyć normalnie. Założyłam rodzinę, próbowałam udawać, że to się nigdy nie wydarzyło. Jednak najmniejszy epizod, który przypominał tamte czasy wywoływał u mnie powracającą traumę. Wszystko to widziały moje dzieci Janinka, Lesiu i Janek. Jedyny raz w swoim życiu dałam się przekonać do wyjazdu do miejsca naszej kaźni - Stutthofu. Bardzo potem tego żałowałam. Gdy dojechaliśmy na miejsce, wszystko mi się przypomniało. Zemdlałam.
Opowiadam o tym z wielką niechęcią i tylko dlatego, żeby następne pokolenia pamiętały jaką cenę zapłaciliśmy za naszą wolność. Tą ceną była godność, wolność, rodzina i życie. Niektórzy z nas nigdy tego nie odzyskali. Jedyne co nam pozostało to odwiedzać ich mogiłę i pamiętać o nich zawsze. Mam tylko jedno przesłanie do was szanujcie wolność swoją i innych i pamiętajcie, że mamy tylko jedno życie, nie marnujcie go.

Opowieść o Helenie CZ.1

* opowieść oparta na faktach i prawdziwym wywiadzie

Pseudonim "Kwiat Konwalii" 

Twój los

Przerwał brutalnej wojny cios.

Dom rodzinny,

Niemiecki żołnierz zmienił na obóz

koncentracyjny.

W czym zawiniłaś, ojczyzny broniąc?

Za broń mając zwinne nogi i twarz niewinną

Serce mówiło Ci, że taka twoja powinność.

Oddając cześć twojemu poświęceniu,

mówimy wszyscy - odpoczywaj na Boga ramieniu.

W maju kwitną kwiaty konwalii

Ich zapach nas na kolana powali!

Wielka odwaga twoja była.

Śmiem powiedzieć, że się nigdy nie skończyła.

Dziś na twą mogiłę idę 

i hołd Tobie składam,

o wybaczenie dla twych oprawców błagam.

Bóg litościwy jest dla każdego człowieka,

mam nadzieję, że pokuta ciężka ich czeka!

Kwiat Konwalii pseudonim twój był taki.

Teraz u boku najwyższego patrzysz na szybujące po niebie ptaki.

   Wśród wielu ludzi, których nie zna świat, a znają nieliczni są bohaterowie narodowi. Jedną z ofiar ataku Rzeszy Niemieckiej była osiemnastoletnia dziewczyna o imieniu Helena. Historia tak mało znana z perspektywy przeżywającej to osoby, lecz ja sprawię, że poznacie świat jej oczami.

    Pewnego dnia, gdy wstałam wraz ze wschodzącym słońcem, ujrzałam stojącego nade mną ojca z uśmiechem na twarzy. Przetarłam oczy i odwzajemniając uśmiech spytałam:
 - Co jest powodem twojej radości?
Wzruszył lekko ramionami i usiadł na brzegu kanapy. Pomimo pięknego uśmiechu można było ujrzeć smutek i ból w jego oczach. Podniosłam się z łóżka, chwyciłam go za rękę, delikatnie ściskając.
- Co się stało, tatusiu? – spytałam, ponownie uśmiechając się. Chwycił moją dłoń i przyłożył do swego serca.
- Helenko, chciałbym byś wstąpiła do Tajnej Organizacji Wojskowej "Gryf Pomorski". Nasz naród potrzebuje twojej pomocy. Czy jesteś na to gotowa?
Moje ciało przebiegł zimny dreszcz, bałam się, a zarazem cieszyłam. Marzyłam o tej chwili od dawna. Zdawałam sobie sprawę z tego, że jest to bardzo niebezpieczne zajęcie. Jednak decyzję podjęłam w tym samym momencie.
Kocham mojego tatę ponad wszystko i jestem z niego bardzo dumna. Wiedział, w jakim momencie może zostawiać mnie samą ze swoimi myślami. Był świadom tego, że podejmę słuszną decyzję. Wiem, że nie było mu lekko. Bardzo mnie kochał. Zastanawiałam się, jakie będzie moje pierwsze zadanie i czy podołam wyzwaniu?
Tego dnia nie zapomnę nigdy. Wraz z moim ojcem ruszyliśmy do domu Uzdrowicielki. Znajdował się on po prawej stronie szosy łączącej Donimierz z Łebnem. Moje ciało opanował strach, a dłonie pociły się bezustannie. Wchodząc do mieszkania, ujrzałam mały stół, a na nim krzyż i dwie palące się świece. Komendant Stanisław Kurowski - pseudonim "Kur"- uśmiechnął się do mnie uspokajająco.
- Jesteś gotowa na złożenie przysięgi? - spytał. Uśmiech nie schodził mu z twarzy.
- Tak proszę Pana, jestem gotowa.
- Witaj w rodzinie "Kwiecie Konwalii"
Nigdy nie zapomnę, jak po wyjściu z domu Uzdrowicielki, słońce zaszło za chmurami. Nie byłam pewna, czy był to sygnał od Boga o podjęciu złej decyzji.
Dzień szybko minął, niebo spowiła ciemność. Tej nocy nie mogłam spać. Tata powiedział mi, że jutro dostanę swoje pierwsze zadanie. Nadal nie jestem pewna, czy podjęłam słuszną decyzję. Wszystkie moje zadania były trudne. Nie skarżyłam się jednak. Myślałam tylko o tym, jak im sprostać i nie dać się złapać. Moje życie zmieniło się diametralnie. Nawet nie wiem, skąd brałam na to wszystko siły, skąd moja  odwaga? Pewnie miałam to we krwi po rodzicach. Wszystkie zadania były ściśle tajne i niebezpieczne. Mijały dni, miesiące ...
Nastał ranek. Ze snu wyrwał mnie tata. Gorączkowo machał rękoma. Nie wiedziałam, o czym mówił. Przetarłam oczy i wtedy ujrzałam jego przerażoną twarz. Poderwałam się z łóżka. Objęłam go w pasie, tuląc głowę do jego klatki piersiowej. Powoli i spokojnie spytałam:
- Co się stało ?
- Helenko.! Nie martw się wszystko będzie dobrze, tylko słuchaj mnie uważnie. Teraz się ubierzesz i pójdziesz z panem komendantem.
Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że w drzwiach mojego pokoju stał oparty o framugę wysoki mężczyzna.
- Dobrze, tatusiu. - uspokajająco przeczesałam jego sterczące na głowie włosy.- Wszystko będzie dobrze, obiecuję. Ubrałam się tak, jak kazał mi to zrobić ojciec i powoli zeszłam schodami w dół z komisarzem. Właśnie wtedy skazano mnie na przymusową pracę na gospodarstwie niemieckim osadnika Wińca, w Donimierzu.
                                       
                                                                          ***
Był 20 czerwca 1944 roku jak każdego dnia ciężkiej pracy na polu ponownie przywitał mnie niemiecki komendant. Jak później się dowiedziałam, nazywał się Hirsch. Poprowadził mnie w kierunku policyjnego motocykla, usiadł wskazując mi dłonią miejsce za nim. Zawiózł mnie do aresztu w Szemudzie, gdzie przebywałam do następnego dnia. W wyniku obławy na „Gryfowców" aresztowano z okolic Łebna i Będargowa około 10 osób. Przewieźli nas pod eskortą ciężarowym samochodem do Wejherowa na policję przy ul. Strzeleckiej 13. Dopiero tam spisali nasze dane personalne. Zabrano w tym budynku wiele osób i wieczorem wywieziono czterema samochodami do obozu koncentracyjnego Stutthof. Widziałam smutne i zmartwione twarze wielu kobiet i mężczyzn, dzieci i starszych ludzi. Czułam się jak w więzieniu. Kabina bez okien, przez które mogłoby wpadać światło. Brak świeżego powietrza sprawiał, że zaczęłam się dusić. Nie wiedziałam, ile dam radę tak wytrzymać. Nagle ciężarówka się zatrzymała. Drzwi od kabiny otworzył niemiecki celnik. W prawej ręce trzymał broń. Pomimo tak okropnej sytuacji, strach nie opanował mojego ciała. Kazano nam wysiadać i stanąć naprzeciwko ściany twarzą do niej. Czekaliśmy tak aż do zachodu słońca. W tym momencie moje myśli wirowały w głowie. Myślałam o tacie, o tym co teraz robi. Potrafiłam sobie wyobrazić, jak bardzo się martwił. Z zadumania wyrwał mnie męski głos, który po kolei wykrzykiwał nasze imiona i nazwiska. Po sprawdzeniu naszych personaliów zaprowadzono nas do łaźni i grupami wpuszczono pod prysznic. Woda była na zmianę ciepła i zimna. Po wyjściu ubraliśmy się.
Gubiłam się we własnych myślach, nie wiem, gdzie próbowałam nimi dotrzeć. Chciałam stąd uciec i wrócić do domu. Podano mi do ręki czystą bieliznę, drewniaki i drelichowe ubranie w pasy. Nadano  także obozowe numery, które musieliśmy sobie przyszyć do rękawa. Byłam 36940 osobą. Po otrzymaniu numeru, kazano nam się ustawić w parach i iść za niemieckim celnikiem. Dotarliśmy do baraku zwanego kwarantanną. Usłyszałam, że podobno w celu przystosowania się do obozowych warunków mamy zostać tam na dwa tygodnie. Nie spodobało mi się to. Nie chciałam tam być.
Po blisko dwóch dniach barak został otwarty. Wyszliśmy tak szybko ze względu na przepełnienie w obozie.
Następnie przydzielono nas na zwykłe baraki. Trafiłam do czwartego, w starym obozie, gdzie przebywałam aż do wyjścia z obozu. Byłam najmłodszą więźniarką na "sztubie". Opiekowała się mną starsza pani Zosia. Spałyśmy na dwupiętrowych łóżkach, przykrytych szarymi brudnymi kocami. Ja leżałam na najwyższej pryczy. Na suficie roiło się od karaluchów, bałam się, więc czasami zabierała mnie na swoją pryczę p. Zosia. Dopiero, gdy nadeszły liczne transporty Żydówek, na jednym materacu lokowano nawet po trzy więźniarki. Przywozili je w dużych ilościach po Powstaniu Warszawskim. Wtedy dla nas zabrakło "pasiaków".
      Posiłki wydawano dwa razy dziennie, na obiad zupę, a na kolację kawę i porcję chleba. Ta porcja musiała również starczyć na śniadanie, bo wtedy dostarczano tylko kawę. Niektórzy więźniowie otrzymywali z domu paczki żywnościowe, były one kontrolowane przez straż obozową. Dwa razy w miesiącu można było wysyłać listy, wszelka korespondencja podlegała cenzurze. Codziennie rano i wieczorem odbywały się apele, gdy jakiegoś więźnia brakowało, trwały one długo.

Intruz

Zemdlił mnie świat drobnym oddechem,
wtargnął w me usta jak intruz.
Zagaił do płuc, z niewielkim zwątpieniem,
skierował się w serca kunszt.
Zamrugał delikatnie, powoli, dyskretnie
nie wierząc w ujrzany cud,
powoli, bezwiednie skierował się w zeń
nie wiedząc cóż dalej uczynić.

Zamienił jasną czerwień w okropną czerń,
niebieskie węzły odciął szponem.
Zamrugał nie raz,nie dwa i nie trzy
zamieniając raj w potwora grotę.

Próbowali mi pomóc,
owinęli złotem,
uderzenia,oddechy,skamlenie o pomoc.
Nadchodził kres życia.
Nadzieja umarła, jak umrzeć miała,
w dniu gdy oczy ujrzały,
Go.

Ty i Ja

Ty i Ja
Nie do końca prawdziwi
jak ogień i woda
palimy, niszczymy

Ty i ja
Jak słońce i deszcz
jak tęcza co wzrasta do nieba

Ty i Ja
jak kot i pies
wrogowie w nadziei schowani

Ty i Ja
jak drogi kres,
nasze serca mdleją
z bólu.

Ty i Ja
w mnogości zrodzeni,
zepsuci,zniszczeni, zgubieni.

Ty i Ja

Dla Mężczyzn

Widziałam Cię,
Stałeś tam, gdy ja zastanawiałam się czy skoczyć.
Nic nie mówiłeś,
Stałeś w bezruchu z rękoma schowanymi w kieszeniach twoich nowo podartych spodni.
Nie mogłam oddychać, a ty nie patrzyłeś na mnie.
Twa głowa nisko opuszczona, oczy zerkające na kamień,
który natarczywie próbowałeś odkopać na drugą stronę jezdni.
Tak blisko byłeś, mogłam dosięgnąć Cię dłonią,
a jednak nadal tak daleko ode mnie myślami.
Ma ręka delikatnie spoczywająca na oparciu,
wzywająca mnie otchłań błękitu.
Myślami dosięgałam niemal chmur,
' Gdzie jesteś mój Romeo' - krzyknęłam
Wtem,
Widziałam Cię,
Stałeś tam, gdy ja zastanawiałam się
czy skoczyć.


                                                                                                       

Bezimienność

Widzisz tą lekkość, tę woń daleką?
Zieleń oplata nadgarstki mych stóp.
Droga mleczna delikatnie oddycha,
oddając swą miłość ludziom bez dusz.

Podaruj Im dobro kilku skromnych chwil,
może odnajdą swą drogę do nieba.
Niewiele mam uczuć by postąpić jak Wy,
Kochajcie jeżeli jest taka potrzeba.

Piaśnica

Czy słyszeliście kiedyś o Piaśnicy?
Nie? To właśnie nadszedł ten czas.
Piaśnica odegrała ważną rolę podczas Wojny Światowej.
To właśnie ta mała wieś, położona na północy Polski, a dokładnie na Pomorzu, skrywa w swojej ziemi tysiące niewinnych ludzi, między innymi inteligencje,dzieci,lekarzy,zakonnice, kapłanów i tak dalej.
To na ich cześć napisałam ten wiersz.

Czy znasz to miejsce obce dla wielu,
a przeklęte dla innych dawniej?
Ludzie sprawili, że teraz stoi tam pomnik.
Las wydaje się tam ciemniejszy,smutny i samotny.

Myśli szybują wyżej ponad niebo i uderzają w otchłań,
Przygnębienie i bezsilność to tutaj uczucie naturalne.
Zieleń lasu jakby purpurowa oblana krwią niewinnych.
Nawet krzaki jagód schylają swoje owoce z rozpaczy.

Miejsce pamiętne - po wielu latach.
Przepojone rozpaczą tych co niewinnie zginęli za naszą wolność.
Pozostaje Nam powiedzieć Cicho:
Przepraszamy za mogił skromność.

Paradoks

Pokój.
Cztery białe ściany.
Jedno okno, przez które wpadało do pomieszczenia niewiele światła.
Czarny karnisz i niebieska firana
Na środku krzesło.
Brązowe.
A na nim Ja.
Mała i bezbronna.
Uwięziona.
Osłabiona.
Ściana, a na niej krwiste litery.
"Niechciana", "porzucona" ," wykorzystana", "zgwałcona emocjonalnie"
Niewiele mogłam z tego zrozumieć.
Chciałam się wydostać, lecz im bardziej się wyrywałam tym bardziej krzesło mnie zatrzymywało.
"Oddana", "Samotna", "znienawidzona", " głupia"
-Przestań! - krzyczałam - dlaczego mi to robisz?- nie rozumiałam
Odpowiedź nie nadchodziła, a ja co raz bardziej zatapiałam się w mroku.
Umierałam.
Obojętniałam.
Zapominałam.

Pokój.
Cztery czarne ściany.
Jedno okno, przez które wpadało do pomieszczeni dużo światła.
Biały karnisz i fioletowa firana.
Na środku krzesło.
Miodowe.
A na nim Ty.
Duży i uzbrojony.
Wolny.
Silny.
Ściana, a na niej krwiste litery.
"Chciany","Kolekcjoner" ,"Wykorzystywacz" , "Gwałciciel emocjonalny"
Wiele z tego rozumiałeś.
Chciałeś tam pozostać, i wcale nie walczyłeś o przetrwanie. Krzesło ani trochę Cię nie zatrzymywało.
"Niewierny" , " Nie samotny ", "pokochany", "mądry"
- Pisz dalej ! - wykrzyczałeś - lubię na Ciebie patrzeć, gdy Cię nie słyszę. - rozumiał.
Odpowiedź nie nadchodziła, bo nie była w stanie zapisać ani jednego słowa.
Odradzałeś się.
Uzależniałeś.
Pamiętałeś.

Wtedy kiedy ja umierałam emocjonalnie, ty się we mnie zakochiwałeś.